Parafia św. Antoniego z Padwy

Powstanie Arcybractwa Krwi Chrystusa kojarzymy z Golgotą. Według legendy jeden z żołnierzy rzymskich obecny podczas ukrzyżowania Jezusa zabrał ze sobą do domu relikwie Jego krwi. Skrawek płaszcza nasączonego krwią Chrystusa przekazywano jako rodzinny skarb z pokolenia na pokolenie.

W 1708 r. ostatni członek tego rodu przekazał relikwie do pobliskiej bazyliki San Nicola in Cavceve w Rzymie, w której wystawiono ją na ołtarzu i otoczono czcią. Sto lat później, 8 grudnia 1808 r. kanonik Franciszek Albertini, wspomagany przez św. Kaspra del Bufalo (1786-1836), powołał do życia „Bractwo Przenajdroższej Krwi Naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Celem bractwa był kult Krwi Chrystusa, a jednocześnie pełnienie dzieł miłosierdzia wobec ludzi biednych i zagubionych. Rzym przeżywał w tym okresie okupację napoleońską. Za wierność papieżowi św. Kasper wraz ze swoim ojcem duchowym Albertinim został skazany na wygnanie.

W 1815 r. papież Pius VII zatwierdził Bractwo Krwi Chrystusa i podniósł do godności Arcybractwa, obdarzając wieloma odpustami. Od tego momentu Bractwo stało się wspólnotą o charakterze uniwersalnym, do której mogły wstąpić osoby, grupy i nawet zakony z całego świata.
Od 1851 r. Misjonarze prowadzą zamiast „Arcybractwa”- „Pobożne Zjednoczenie Przenajdroższej Krwi” (Pia Unio), które dzisiaj nazywamy „Wspólnotą Krwi Chrystusa” (WKC).

Po Soborze Watykańskim II zaczęła się odnowa różnych zakonów i wspólnot, zostały odnowione także Statuty Generalne WKC, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w roku 1983. Są one „drogą do świętości” dla wszystkich członków Wspólnoty na świecie, a jednocześnie jest to „zielone światło” dla jej rozwoju w różnych krajach i na różnych kontynentach zgodnie z miejscowymi potrzebami i zwyczajami.

Na początku lat 80-tych WKC została przeniesiona do Polski jako ruch ewangelistyczno-eucharystyczny. 28.12.1987 r. zatwierdzono pierwszą wersję Statutów Regionu Polskiego.