Parafia św. Antoniego z Padwy

Święty Antoni Padewski nie pochodził z Padwy – z Włoch, lecz był Portugalczykiem. Urodził się w Lizbonie 15 sierpnia 1195 roku w Święto Wniebowzięcia NMP. Otrzymał na chrzcie imię Ferdynand. Ojciec Ferdynanda Marcin Vicencio de Bulhoes (Buglioni) był rycerzem króla Alfonsa II Portugalskiego. Matka Maria Teresa Taveira pochodziła również ze szlacheckiego rodu. Rodzice dawali mu od najmłodszych lat bardzo dobry przykład. Uczył się w Lizbonie w szkole przykatedralnej. Jako syn rycerza zdobywał także sztukę jazdy konnej, szermierki, polowania. Kiedyś oświadczył ojcu, który chciał by został rycerzem tak jak on. „Pragnę być rycerzem Chrystusa, giermkiem Matki Bożej, obrońcą ubogich i Ewangelii”. Dzięki interwencji matki otrzymał błogosławieństwo ojca. Ojciec powiedział: „Nie sprzeciwiam się twojemu wyborowi, a w twojej stanowczej decyzji dostrzegam dumę rodu Buglione. Będziesz godny naszej rodziny i chociaż zawiodłeś moje nadzieje, nie mogę sprzeciwiać się woli Boga. Błogosławię ci, mój synu. Idź w pokoju”. W 1210 roku mając 15 lat Ferdynand wstępuje do klasztoru San Vicenzo de Fora Kanoników Regularnych Św. Augustyna w Lizbonie. Po dwóch latach przenosi się do klasztoru w Coimbrze . W 1219 otrzymuje święcenia kapłańskie. W 1220 Ferdynand jest świadkiem pogrzebu pięciu franciszkanów zamordowanych przez mahometan w Maroko. Chcąc naśladować ideał życia św. Franciszka z Asyżu oraz poświęcić się pracy misyjnej tak jak bracia, którzy zginęli w Maroko wstępuje do wspólnoty św. Franciszka w Olivanez – tam zmienia imię na Antoni. Uzyskuje zgodę przełożonych na misyjną podróż do Maroka. Jednak Bóg chce inaczej. Śmiertelnie zachorował tam i dlatego musi wracać do Portugalii. Gwałtowna burza jednak zapędziła statek na Sycylię. Właśnie tam w pobliżu Messyny w klasztorze franciszkańskim Antoni odzyskuje zdrowie. W 1221 udaje się do Asyżu i tam spotyka św. Franciszka. W tym czasie odbywała się kapituła zakonu, która przydzieliła Antoniego do prowincji Romania do klasztoru Montepaolo w pobliżu Forli. Tam wykorzystywał czas na pogłębienie życia duchowego, studium Pisma Świętego oraz pełnił posługę duszpasterską i kaznodziejską. Sława jego kazań dotarła do brata Eliasza, następcy św. Franciszka, który mianuje go generalnym kaznodzieją zakonu. Niezwykły dar kaznodziejski gromadziły przy nim liczne tłumy, które widziały także cuda, które Bóg działa przez ręce Antoniego. W 1225 – 1227 głosił kazania we Francji, zwalczał szerzące się herezje katarów. Kiedy powrócił do Italii zostaje wybrany na kapitule generalnej prowincjałem Emilii i Mediolanu. W 1228 roku udaje się do Rzymu w sprawach prowincji – tam papież Grzegorz IX, który słyszał o talencie kaznodziejskim Antoniego polecił mu przeprowadzenie rekolekcji dla niego i kolegium kardynalskiego. Wywarły tak silne wrażenie, że Ojciec Święty nazwał go „Arką Testamentu”. Polecił Antoniemu, by wygłaszał kazania w Rzymie do przybywających pielgrzymów. W 1230 roku na kapitule generalnej św. Antoni zrzekł się urzędu prowincjała i udaje się do Padwy. Umiera 13 czerwca 1231 roku mając zaledwie 36 lat. Pochowano go w Padwie. 30 maja 1232 roku papież Grzegorz IX zaliczył go w poczet Świętych. O szybkiej kanonizacji zadecydowały liczne cuda i łaski jakie wierni otrzymali za wstawiennictwem św. Antoniego. św. Antoni posiadał dar uzdrawiania, bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach. I dzisiaj zdarzają się cuda – trzeba tylko wierzyć i prosić o wstawiennictwo świętego Antoniego – jeżeli będzie to zgodne z wolą Bożą – to Bóg uczyni znak. Obecnie na miejscu grobu św. Antoniego w Padwie wznosi się potężna bazylika. W 1946 papież Pius XII ogłosił św. Antoniego Doktorem Kościoła.

Święty Antoni jest patronem żniw, par narzeczeńskich, sierot i dzieci, patronem zagubionych rzeczy, więźniów. Odbywające się nabożeństwa ku czci św. Antoniego we wtorki są związane z dniem śmierci św. Antoniego 17 czerwca 1231.

Pomysł wzniesienia świątyni powziął ks. prałat Franciszek Tylla. W 1913 roku zakupił pod budowę nowego kościoła teren położony między ulicami: Kopernika, Kilińskiego i Zjednoczenia. Wybuch I wojny światowej oraz trudne warunki ekonomiczne odsunęły budowę na dalszy plan.W latach powojennych kościół św. Jadwigi okazał się zbyt mały, aby pomieścić stale rosnącą liczbę wiernych. W trosce o dobro duszpasterstwa podjęto starania o wybudowanie nowej świątyni jako kościoła filialnego. Głównym orędownikiem budowy kościoła p.w. św. Antoniego był ówczesny proboszcz ks. Jan Gajda. Kościół wybudowano w ciągu czterech lat.

Wykonanie projektu powierzono architektowi z Poznania Adamowi Ballenstedtowi. Gdy w 1930 roku rozpoczęto budowę kościoła okazało się, że fundamenty pod nawą trzeba kopać o 10 metrów głębiej niż zamierzano, a pod wieżą – jeszcze głębiej. Teren, na którym stoi kościół był bardzo nierówny. Nierówności były następstwem wcześniejszego wybierania gliny na potrzeby cegielni.

Świątynię – której patronem obrano św. Antoniego, doktora Kościoła, wielkiego kaznodzieję i opiekuna ludzi potrzebujących – budowano w latach 1930-1934. Na budowniczego i przyszłego proboszcza został wyznaczony ks. Józef Knosała, wikary parafii św. Jadwigi.

Uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego miała miejsce 28 czerwca 1931 roku. W 1931 roku świątynia została pokryta dachem, a na wiosnę 1932 roku rozpoczęto budowanie plebanii. Dnia 1 lipca 1932 roku dokonano poświęcenia pierwszego dzwonu o imieniu „Magdalenka”.

We wnętrzu, w prezbiterium zbudowano ołtarz poświęcony patronowi kościoła, który przedstawia „kazanie św. Antoniego”. Centralną postacią figuralną jest św. Antoni, przedstawiony w płaszczu pielgrzymim, nad jego głową widnieje aureola w postaci wielkich promieni. Na prawo od św. Antoniego stoi pełna wiary niewiasta śląska, okryta purpurką i chustą. Druga postać po prawej stronie św. Antoniego to niewiasta w czepcu. Ostatnia postać po tej stronie to hutnik z młotem w ręce. Po lewej stronie stoi jego towarzysz podróży, skupiony w sobie, obok postać siostry zakonnej szarytki, jako wyraz charytatywnej działalności Kościoła. Ostatnia postać po lewej stronie to zakonnik przysłuchujący się kazaniom św. Antoniego.1

Uroczystość poświęcenia kościoła odbyła się 9 września 1934 roku. Poświęcenia dokonał ks. biskup ordynariusz Stanisław Adamski.

są to zaktualizowane fragmenty książki pani Józefy Dziadek-Wilk „Z dziejów Kościoła i Parafii św. Antoniego w Chorzowie 1934-2004″

1Ołtarz był wprawdzie w pewnym okresie zdemontowany, jednak w roku 2008, dzięki staraniom ks. proboszcza Mariana Jaromina, został on odtworzony w formie bardzo zbliżonej do pierwotnej. [przyp. red.]

W związku z wprowadzeniem nowych regulacji w polskim prawie, jesteśmy zobowiązani poinformować Państwa, że nasze strony wykorzystują technologię plików cookies ("ciasteczek"). Informacje zapisane za pomocą cookies są wykorzystywane tylko i wyłącznie w celu dostosowania naszego serwisu do indywidualnych preferencji naszych Użytkowników. Stosowanie cookies jest niezbędne, aby nasza strona mogła obsługiwać Państwa w zaprojektowanym zakresie. Każdy użytkownik może zmienić ustawienia dotyczące technologii cookies, dostosowując konfigurację programu internetowego, za pomocą którego korzysta z zasobów internetu, do własnych wymagań.
Jeśli masz problemy z używaniem naszej strony lub nie zgadzasz się na personalizację serwisu proponujemy wyłączenie obsługi cookies w opcjach przeglądarki internetowej.

W jaki sposób zmienić ustawienia dotyczące cookies w różnych przeglądarkach?

• Mozilla Firefox – kliknij tutaj
• Microsoft Internet Explorer - kliknij tutaj
• Google Chrome - kliknij tutaj
• Opera - kliknij tutaj
• Apple Safari - kliknij tutaj
• w telefonach komórkowych, tabletach i innych urządzeniach mobilnych - zachęcamy do zapoznania się z opcjami prywatności na stronie internetowej producenta Twojego urządzenia mobilnego.

Korzystanie z naszego serwisu oznacza, że wyrażają Państwo zgodę aby cookies były zapisywane w pamięci wykorzystywanego przez Państwa urządzenia zgodnie z aktualnymi ustawieniami Państwa przeglądarki.